چکیده
آیات فراوانی در قرآن کریم مشاهده میشود
که مسلمانان را به امر به معروف و نهی از منکر دعوت مینماید. گرچه آیات وارده
دربارهی این موضوع فراوان است اما با اندکی درنگ در آیات شریفه متوجه میشویم که خداوند
تعالی در تشریع و بیان این امر روش خاصی دارد.
به طور کلی سه محور در نحوهی بیان و
تشریع این فریضه در قرآن کریم به چشم میخورد:
محور اول: اشاره و ترغیب مخاطب به امر
به معروف و نهی از منکر؛ محور دوم: هشدار و تنبیه مخاطب نسبت به عقوبت ترک این
فریضه؛ محور سوم: الزام مکلفین به آن و محور چهارم: قرار دادن وصف لازم برای این
عمل.
شاید وجود چنین سلسله مراتبی در تشریع
امر به معروف و نهی از منکر، اهمیت و جایگاه آن و مهمتر از همه صعوبت و دشواری
انجام آن باشد؛ لذا ابتدا خداوند عالم انسانها را آمادهی قبول آن نموده و سپس آن
را بر مکلفین واجب نموده است.
با مراجعه به دیدگاههای مفسرین
پیرامون آیات ناظر به امر به معروف و نهی از منکر مشاهده میکنیم که دربارهی وجوب
عینی و کفایی بودن این فریضه بین مفسرین اختلافنظر وجود دارد؛ اما این مسأله از
اهمیت آن نمیکاهد، زیرا ما چه قائل به وجوب عینی آن باشیم و چه وجوب کفایی، این
فریضه بر همهی امت واجب بوده و طبق مفاد آیات شریفه همواره باید گروهی از میان
جامعهی اسلامی که واجد شرایط خاص و مجهز به ویژگیهای معینی بوده نسبت به انجام
این وظیفهی خطیر قیام نمایند.
همچنین اخبار و روایات فراوانی در
منابع روایی وجود دارد که شامل تأکیدات شدید و عبارات صریح در اینباره است. با
بررسی روایات میتوان اخبار وارده را در خصوص موضوع امر به معروف و نهی از منکر به
سه دسته تقسیم نمود:
دستهی اول: اخباری که دلالت بر اصل
وجوب امر به معروف و نهی از منکر به شکل مؤکد دارند؛ دستهی دوم: اخباری که دلالت
بر اهمیت این فریضه نسبت به دیگر فرایض الهی دارند و دستهی سوم: اخباری که شامل
تحذیر ترک و بیان عواقب ترک این فریضه میباشند.
واژگان کلیدی: امر به معروف و نهی از
منکر، قرآن، سنت
keywords: enjoin the good, forbid of
wrong, quran, tradition